در شرایط حساس و پرالتهاب کنونی که ایران عزیز ما درگیر یکی از بحرانهای امنیتی خطرناک دهههای اخیر شده است، آنچه بیش از هر چیز ضرورت دارد، حفظ آرامش ملی، تقویت همبستگی اجتماعی و پایبندی به اصول عقلانیت و خرد جمعی است. دشمنانی که خود را در جایگاه مدعی حقوق بشر و نظم جهانی جا زدهاند، برخلاف…
ایران عزیز، سرزمینی که هویت، فرهنگ و تاریخ ما در رگهایش جریان دارد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند هوشیاری، همبستگی و مسوولیتپذیری همه ماست. تهدیدهایی که کشور ما با آن مواجه است، تنها محدود به مرزهای فیزیکی و درگیریهای نظامی نیست، بلکه جنگی همهجانبه علیه باورها، امیدها و وحدت ملی…
جنگ ۱۲روزه میان ایران و اسرائیل، بهخوبی اثر خود را بر کسبوکارها و افراد شاغل در آنها نمایان کرد. در زمان جنگ و بعد از آتشبس برخی از کسبوکارها برای ادامه حیات، ناچار به تعدیل نیروی انسانی خود شدند. برخی اعلام ورشکستگی کردند و بخش دیگری از آنها نیز فعالیتهای خود را به حالت تعلیق درآوردند. گویا ابهام و نااطمینانی سبب شده پربنیهترین بنگاههای اقتصادی نیز با چالش مواجه شوند، چراکه با توجه به سوءسابقه اسرائیل در نقض آتشبس، تدوین برنامههای میانمدت و طولانیمدت برای بنگاههای اقتصادی دشوار است.
تابآوری (Resilience): توانایی و ظرفیت بازگشتن از دشواری و ترمیم خویش است. تابآوری صرفا امید داشتن نیست، بلکه پذیرش واقعیت پیرامونی (همانگونه که هست نه آنطور که میخواهیم) و اقدام آگاهانه برپایه آن است.
همهگیری کرونا، جنگهای منطقهای، بحران انرژی و تغییرات اقلیمی، بیثباتی را در جهان امروز به یک قاعده بدل کرده است. پرسشی کلیدی که در ادبیات اقتصاد صنعتی امروز مطرح میشود، این است که اکوسیستم صنعتی تا چه اندازه در برابر شوکهای بیرونی تابآور است؟ آیا اختلال در زنجیره تامین، جابهجایی یک تامینکننده کلیدی یا تغییر ناگهانی در فناوری یا مقررات زیستمحیطی میتواند کل ساختار یک صنعت را دچار اختلال کند؟ و در نهایت صنعت پس از تحمل شوک میتواند مسیر خود را بازتنظیم کند و به روند گذشته بازگردد؟