استیو ویتکاف در بحبوحه انتقاد نمایندگان کنگره از تلآویو وارد غزه شد؛
کارت قرمز دموکرات‌ها به بی‌بی
به گزارش سی‌ان‌ان، این مرکز امدادرسانی در شهر جنوبی رفح توسط «بنیاد بشردوستانه غزه» (GHF) اداره می‌شود. بنیاد مذکور که جایگزین سازمان ملل برای امدادرسانی در غزه شده است، به‌دلیل ناکامی در بهبود شرایط و تشدید بحران قحطی، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است.
به گفته سازمان ملل، بیش از ۱۰۰۰فلسطینی حین تلاش برای دریافت غذا از سوی ارتش اسرائیل جان باختند که صدها نفر از آنها در نزدیکی مراکز «بنیاد بشردوستانه غزه» بوده‌اند؛ آماری که بنیاد آن را رد می‌کند. به گزارش رویترز، ویتکاف روز پنج‌شنبه (۹ مردادماه) با نخست‌وزیر رژیم صیهونیستی، در خصوص راهکارهای غلبه بر بحران انسانی حاکم بر باریکه دیدار داشت. البته این در حالی است که همزمان با رسیدن ویتکاف به فلسطین اشغالی، دونالد ترامپ در پستی در شبکه اجتماعی تروث‌سوشیال مدعی شد: «سریع‌ترین راه برای پایان دادن به بحران انسانی در غزه، تسلیم شدن حماس است.» به گزارش سی‌ان‌ان، کارولین لِویت، سخنگوی کاخ سفید گفت که ویتکاف و‌هاکبی (سفیر آمریکا در اسرائیل) «بلافاصله پس از بازدیدشان از غزه، رئیس‌جمهور را در جریان قرار خواهند داد تا طرح نهایی برای توزیع غذا و کمک در منطقه را به تایید او برسانند». این دومین سفر ویتکاف به غزه محسوب می‌شود. ویتکاف اندکی پس از روی کار آمدن ترامپ در ماه ژانویه، از این باریکه بازدید کرد و به اولین مقام آمریکایی تبدیل شد که در بیش از یک دهه گذشته این کار را انجام داده است.
از کوچه‌های رفح تا راهروهای کنگره
درحالی‌که ویتکاف در غزه به دنبال راه‌حلی برای بحران انسانی است، اما پیامدهای سیاسی این جنگ در واشنگتن به نقطه جوش رسیده است. به گزارش نیویورک‌تایمز، تصاویر تکان‌دهنده از قحطی و ویرانی در غزه، اجماع دوحزبی دیرینه در حمایت از اسرائیل را از هم پاشیده است. با خروج جو بایدن از کاخ سفید -که با افتخار خود را یک صهیونیست معرفی می‌کرد - و همزمان با انباشته شدن تصاویر دردآور کودکان گرسنه در غزه، یک دیدگاه به مراتب انتقادی‌تر در حال تبدیل شدن به جریان اصلی در درون حزب دموکرات است. نارضایتی دموکرات‌ها از راست‌گرایان کابینه نتانیاهو و نحوه مدیریت جنگ، به یک شکاف عمیق تبدیل شده است. این نارضایتی دیگر محدود به جناح چپ حزب نیست و به جریان اصلی آن نیز سرایت کرده است. این تغییر نگرش در کنگره نیز نمود پیدا کرده است. اخیرا اکثریت سناتورهای دموکرات به قطعنامه‌هایی برای محدود کردن فروش تسلیحات به اسرائیل رای مثبت دادند. هرچند این قطعنامه‌ها تصویب نشدند، اما صرف این رای‌گیری‌ها یک توبیخ بی‌سابقه علیه کابینه نتانیاهو و یک نقطه عطف در سیاست داخلی آمریکا محسوب می‌شود.
در سطح ملی، یک نظرسنجی گالوپ که چند روز پیش منتشر شد، نشان داد که میزان تایید اقدامات نظامی اسرائیل در غزه در میان دموکرات‌ها به ۸درصد سقوط کرده است. در مقابل، ۷۱ درصد از جمهوری‌خواهان گفتند که اقدامات نظامی این رژیم در این باریکه را تایید می‌کنند (دنیای‌اقتصاد در گزارش «زنده کشی در غزه» که روز پنج‌شنبه ۹ مردادماه منتشر شد به این مساله اشاره کرده بود). در نظرسنجی مرکز تحقیقاتی «پیو» که در ماه آوریل منتشر شد، نزدیک به ۷۰درصد از دموکرات‌ها دیدگاهی نامطلوب نسبت به اسرائیل ابراز کردند، درحالی‌که این رقم در میان جمهوری‌خواهان ۳۷درصد بود. در سال۲۰۲۲، ۵۳درصد از دموکرات‌ها و ۲۷درصد از جمهوری‌خواهان دیدگاه منفی نسبت به اسرائیل داشتند.
اسرائیل؛ مطرود بین‌المللی
پیامدهای این جنگ از راهروهای کنگره فراتر رفته و در حال تغییر معادلات جهانی است. همان‌طور که نیویورک‌تایمز در تحلیل دیگری اشاره می‌کند، تصاویر تکان‌دهنده از قحطی در غزه، اسرائیل را در انزوای بین‌المللی قرار داده است. چاک فریلیش، معاون سابق مشاور امنیت داخلی رژیم اسرائیل، وضعیت را این‌گونه خلاصه می‌کند: «نتیجه نهایی این است که اسرائیل در حال تبدیل شدن به یک مطرود بین‌المللی است و نمی‌تواند از پس چنین چیزی برآید.» این انزوا تنها به حوزه دیپلماسی محدود نمی‌شود و ریشه‌های اقتصادی اسرائیل را هدف قرار داده است. برنارد آویشای، تحلیلگر اسرائیلی-آمریکایی می‌گوید آسیب‌های اقتصادی ناشی از این جنگ «همین حالا هم ویرانگر بوده است».
فشار افکار عمومی، متحدان غربی را نیز وادار به تغییر موضع کرده است. اعلام تصمیم فرانسه برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین در سازمان ملل و اقدام مشابه کانادا (و به دنبال آن بسیاری دیگر از کشورها)، نشان‌دهنده یک تغییر سریع در نگرش‌هاست. این حرکت‌ها، حتی اگر نمادین باشند، آمریکا را به‌عنوان یکی از آخرین حامیان سرسخت وضعیت موجود، بیش از پیش تنها می‌گذارند و عمق بحرانی را نشان می‌دهند که دیگر نه در کوچه‌های رفح و نه در کنگره آمریکا قابل مهار است. خصوصا حالا که تعداد شهدا در این باریکه از ۶۰هزار نفر گذشته و هیچ چشم‌اندازی از صلح، حتی در دوردست‌ها نیز به چشم نمی خورد.
