در شرایط حساس و پرالتهاب کنونی که ایران عزیز ما درگیر یکی از بحرانهای امنیتی خطرناک دهههای اخیر شده است، آنچه بیش از هر چیز ضرورت دارد، حفظ آرامش ملی، تقویت همبستگی اجتماعی و پایبندی به اصول عقلانیت و خرد جمعی است. دشمنانی که خود را در جایگاه مدعی حقوق بشر و نظم جهانی جا زدهاند، برخلاف…
ایران عزیز، سرزمینی که هویت، فرهنگ و تاریخ ما در رگهایش جریان دارد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند هوشیاری، همبستگی و مسوولیتپذیری همه ماست. تهدیدهایی که کشور ما با آن مواجه است، تنها محدود به مرزهای فیزیکی و درگیریهای نظامی نیست، بلکه جنگی همهجانبه علیه باورها، امیدها و وحدت ملی…
با در نظر گرفتن روندهای اخیر در پرونده هستهای ایران و افزایش فاصله میان تهران و سه کشور اروپایی (E۳) به همراه آمریکا، احتمال استفاده از مکانیسم اسنپبک دوباره در دستور کار برخی بازیگران غربی قرار گرفته است.
آنچه امروز در سیاست خارجی جاری ایران در اولویت قرار دارد، احتمال به کار افتادن سازوکار حلوفصل اختلافات برجام، موسوم به اسنپبک است. اگر از مبنا قرار دادن این موضوع برای کشاکشهای سیاست داخلی که مورد توجه نگارنده نیست بگذریم، سوالهای اصلی پیرامون چرایی وجود اسنپبک، احتمال اجرای آن، مشروعیت و صلاحیت طرفهای اروپایی برای اجرای مکانیسم و نهایتا شرایط پیش رو در صورت اجرایی شدن این سازوکار است. با توجه به توضیحاتی که نویسنده و نیز دیگر اهالی سیاست خارجی در روزها و هفتههای گذشته در خصوص بیشتر این پرسشها و محورها نوشته و گفتهاند، امر را در یادداشت حاضر بر آخرین محور دائر کردهایم.
در دهه ۸۰ خورشیدی پرونده هستهای ایران با ارجاع آن توسط آژانس بینالمللی انرژی اتمی به شورای امنیت، وارد مرحله جدیدی شد. در این دوره، چند قطعنامه علیه ایران صادر شد که همگی ذیل ماده ۴۱ فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد بودند.