اخبار آرشیو روزنامه روزنامه شماره ۶۳۳۲

درحالی‌که بازارهای دارایی به‌تدریج از شوک جنگ ۱۲ روزه فاصله می‌گیرند، نشانه‌های رکود عمیق معاملاتی در سه بازار ارز، مسکن و سهام همچنان مشهود است. بررسی میدانی «دنیای‌اقتصاد» از بازار فردوسی تهران نشان می‌دهد که عمق معاملات ارزی نسبت به پیش از جنگ ایران و اسرائیل کاهش چشم‌گیری داشته و معامله‌گران تمایلی به نگهداری بلندمدت دلار ندارند؛ به‌طوری‌که بلافاصله پس از خرید، آن را عرضه می‌کنند. در بازار سهام نیز روند نزولی شاخص‌ها ادامه دارد؛ به‌گونه‌ای‌که بورس برای دومین هفته پیاپی بازدهی منفی ثبت کرده و شاخص هموزن برای چهاردهمین روز متوالی در مسیر کاهش قرار گرفته است؛ رخدادی بی‌سابقه که حتی بسته پیشنهادی دولت تحت عنوان «بیمه سهام» نیز نتوانست مانع آن شود. در بازار مسکن، اگرچه نبض «قیمت پیشنهادی» از هیجان جنگی ابتدای تیرماه عبور کرده، اما عمق معاملات همچنان بسیار پایین و در برخی مناطق تهران به میزان نصف ماه‌های قبل است. تقاضای خرید آپارتمان در تهران به مراتب کمتر از حجم محدود فایل‌های فروش است.

سفری ناگهانی به جده، آن هم در بالاترین سطح میزبانی دیپلماتیک، نشان از توسعه روابط تهران و ریاض، آن هم در کوران تنش‌‌‌های منطقه‌ای دارد. سید‌عباس عراقچی، وزیر امور خارجه ایران که عصر روز سه‌شنبه از اجلاس بریکس در ریودوژانیرو برزیل راهی عربستان شد، با مقامات ارشد سعودی از جمله ولیعهد، وزیر دفاع و وزیر امور خارجه دیدار کرد و روابط دوجانبه و راه‌‌‌های تقویت آن را مورد بحث و تبادل نظر قرار داد و بر ضرورت حفظ امنیت و صلح در سطح منطقه‌‌‌ای تاکید کرد.

تعامل و تنیدگی اقتصادی با سایر کشورهای جهان، یکی از ابزارهای ارتقای امنیت محسوب می‌شود. در شرایطی که یک کشور نقش پررنگی در زنجیره تامین اقتصاد جهان ایفا می‌کند، هر گونه تنش سیاسی به سایر شرکای اقتصادی نیز منتقل خواهد شد. در چنین وضعیتی نه منافع یک کشور، بلکه جمعی از کشورها مورد تهدید قرار می‌گیرد. همین مساله کمک می‌کند تا طرف‌های ذی‌نفع، تلاش برای پایان بحران را در دستور کار قرار دهند. در مقابل عدم ارتباط ساختارمند با اقتصاد جهانی، موجبات آسیب‌پذیری بیشتر در زمان تهدیدهای سیاسی و امنیتی را فراهم می‌آورد.

توافقات تجاری دولت ترامپ شیوه‌ای جدید برای تضعیف نقش چین در زنجیره تامین جهانی است. در این توافقات آمریکا به جای افزایش مستقیم تعرفه‌ها علیه چین، از طریق توافق با کشورهایی که با چین ارتباط اقتصادی دارند، فشار غیرمستقیم به این کشور وارد می‌کند. در این روش تعرفه‌های سنگین برای کالاهایی که منشأ چینی دارند یا حتی بخشی از آنها از چین تامین شده‌اند، اعمال می‌شود. این سیاست‌ها نگرانی کشورهایی مانند ویتنام را افزایش داده، زیرا واردات این کشورها به چین وابسته بوده و ممکن است در این جنگ تجاری گرفتار شوند.