واکنش حاجی میرزایی به طرح عدم کفایت سیاسی رئیس‌جمهوری/ پزشکیان می‌گوید به این چیزها اهمیتی نمی‌‌دهم

محسن حاجی‌میرزایی، وزیر پیشین آموزش و پرورش  و رئیس دفتر رئیس جمهور پزشکیان، با حضور در حسینیه جماران مهمان برنامه «حضور» بود. در ادامه  بخشی از اظهارات او را درباره طرح عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور از سوی مخالفان دولت را در ادامه می خوانید؛

رنجبران: به نظرم آقای پزشکیان و البته شما که مسئول دفتر و همراه ایشان هستید، رویه خیلی خوبی دارید. ایشان اهل شکایت نیستند؛ هرچه پیش آمده گفته‌اند من شکایت نمی‌کنم و انصافا هم رابطه بسیار نزدیکی با اهالی رسانه دارید و این خیلی خوب است. اما نمی‌خواهم بگویم روش را تغییر بدهیم، ولی اینکه دائم بی‌حرمتی به رئیس‌جمهور شود، به عنوان فرمانده یکی از میدان‌های جنگ، بعد از مقام معظم رهبری نفر دوم کشور، این درست نیست. از یک طرف صحبت از عدم کفایت سیاسی بشود و عده‌ای هم آن را مطرح کنند، به نظرم باید این موضوع مدیریت شود. درست است که شاید مردم خیلی به این موضوع توجه نکنند، اما وقتی از زبان کسانی گفته می‌شود که شناخته شده به این نوع رفتارها هستند، به نظرم آثار منفی دارد. قبول دارید؟

حاجی‌‌میرزایی: قطعاً همین‌طور است. جامعه ما در این ۱۲ روز اخیر نشان داد که جامعه‌ای بالغ، بافرهنگ و توانمند است. مردم قدرت تشخیص اولویت‌ها و انتخاب واژگان را دارند. در قرآن کریم می‌خوانیم «ادفع بالتی هی احسن» و «اذا الذی بینک و بینه عداوه کانه ولی حمییم» یعنی دفع احسن داشته باش تا بین تو و کسی که با تو در عداوت و دشمنی است، تبدیل به دوستی شود. یعنی معیار ارتباط نیکو و ارتباط مورد تأکید قرآن، این است که دشمنی‌ها به دوستی تبدیل شود. نه برعکس. ما واقعاً اندوه عمیقی داریم که چرا مسائلی که ساده و قابل حل است، به واژه‌هایی تبدیل می‌شود که تفرقه و شکاف ایجاد می‌کند.

آقای پزشکیان هم مکرراً گفته‌اند، شاید من هم به مناسبت این موضوع این را بگویم، ایشان می‌گویند دختر من و داماد من برای من خیلی نگران هستند. در دوران کرونا خیلی نگرانم بودند و وقتی کرونا گرفتم، هر چه به آنها  گفتم بروید، ماندند و حتی خودشان هم کرونا گرفتند اما من را ترک نکردند. در این ۱۲ روز هرجا می‌رفتیم، صبیه آقای پزشکیان همراه ما بود. می‌گفت بابا هر جا بروند، من باید باشم. اگر خطری متوجه ایشان باشد، باید متوجه من باشد. ایشان حاضر است جانش را برای من بدهد ولی خیلی وقت‌ها حرف من را قبول نمی‌کند؛ این دلیلش این نیست که من را دوست ندارد، بلکه دشمن هم نیست. اگر ما یک خط‌کش داشته باشیم که من حق مطلقم و هر کسی کمی زاویه داشته باشد، او را تکفیر کنیم و سرزنش کنیم، این خودش نوعی خودشیفتگی است.

ادبیات قرآن با چنین رفتارهایی سازگار نیست. اگر داستان حضرت یوسف(ع) و برادرانش را بخوانیم، می‌بینیم که حضرت یوسف(ع) نمی‌گوید شیطان برادارانم را گول زد، بلکه می‌گوید «امروز هیچ خرده‌ای بر شما نیست»؛ می‌گوید «شیطان بین من و برادرانم را به هم زد.» حتی نمی‌گوید شیطان برادرانم را گول زد. حتی نمی‌گوید شیطان بین برادرانم با من را به هم زد. می‌گوید بین من و برادرانم را به هم زد و باز خودش را مقدم می‌شمارد. این است که تحول ایجاد می‌کند. رفتار ما باید به بهبود کمک کند. هر رفتاری که دشمنی، کینه‌ورزی و بی‌حرمتی را ترویج کند، رفتار نادرستی است و با فرهنگ اسلامی و ایرانی ناسازگار است. ما می‌توانیم از واژه‌های مناسب‌تر و ادبیات غنی‌تری استفاده کنیم. من در یک رمان تعبیری خواندم که کلام، کلنگ نیست که برای تخریب کردن به کار برود، بلکه کلام یک موهبت الهی است و برای ساختن است نه ویران کردن. ما باید یاد بگیریم چطور کلام را استخدام می‌کنیم. تمایز آدم فهمیده، با فرهنگ و متعهد در انتخاب واژگان و غنای ادبیاتی است که به کار می‌برند و تأثیر آن بر مردم است.

مردم هم واقعاً این رفتارها را نمی‌پسندند. آقای پزشکیان هم واقعا به این مسائل اعتنایی ندارد و به هیچ وجه هم اجازه نمی‌دهد که اعتراض و شکایتی صورت بگیرد. می‌گوید به این چیزها اهمیتی نمی‌دهم. مهم این است که کاری که انجام می‌دهم درست باشد، بقیه‌اش با خداست.