همانطور که آرنولد توینبی در کتابش «جنگ و تمدن» اشاره دارد: شکار، زمانی در جوامع بدوی برای بقا، لازم بود ولی با پیشرفتهای اقتصادی، جنبه ورزشی و تفریحی پیدا کرد و تغییرماهیت داد. همین مطلب درباره جنگ نیز میتواند صادق باشد که از دفاع محض در برابر نیروهای لجامگسیخته خصم باید به نظامیگری بدون فایده اجتماعی تبدیل شود. یا وقتی جامعه بینالمللی از حالت سنتی، غریزی و احساسی «گمین شافت» به حالت مدرن، ارادی، عقلانی و آگاهانه «گزل شافت» منتقل شد، دیگر نباید جایی برای جنگ و خصومت و خشونت باقی بماند.