شراره عبدالحسین‌زاده

در سال‌های اخیر، بازتعریف مفاهیم امنیت ملی در پرتو تحولات ژئوپلیتیک، اقتصادی و فناورانه، ضرورت بازاندیشی در ابزارهای تولید و حفظ امنیت را برجسته کرده است. در این میان، کریدورهای ترانزیتی و اقتصادی به‌عنوان یکی از سازوکارهای نوین تامین امنیت مطرح شده‌اند؛ سازوکارهایی که نه‌تنها در خدمت رشد و توسعه اقتصادی‌اند، بلکه به‌مثابه ابزاری برای تثبیت مرزها، تعمیق پیوندهای منطقه‌ای و کاهش تنش‌های ژئوپلیتیک عمل می‌کنند. از این منظر، کریدورها تنها خطوطی برای عبور کالا نیستند، بلکه زیرساخت‌های امنیت‌ساز در سطح ملی و فراملی محسوب می‌شوند؛ زیرا همان‌طور که قدرت نظامی مرزها را محافظت می‌کند، قدرت اتصال آنها را معنا می‌بخشد.