شهر چابهار بهعنوان یکی از مهمترین بنادر کشور همیشه در تاریخ ایران نقش بسیار مهمی داشته است. در قرن هفتم میلادی چابهار بهعنوان پایگاهی نظامی برای حکومتهای مختلف در منطقه مورد استفاده قرار گرفت. در قرن هشتم میلادی بندر چابهار برای مدتی به دست نیروهای عرب درگیر با بخشی از خراسان درآمد. در دوره صفویه چابهار به عنوان بندر ورودی برای تجارت و ارتباطات با هند بهکار گرفته شد. در دوره قاجاریه شهر چابهار بهدلیل موقعیت استراتژیک خود در جنوب شرق ایران و بهعنوان بندری برای صادرات محصولات زمینی به هند و همینطور جنوب شرق آسیا رونق بسیار گرفت.
همچنین مسجد جامع چابهار و بستر سنگی که در آن قرار دارد، نشانههای مهمی از این دوران هستند . در دوره معاصر، با بهرهبرداری از توسعه بندر و فرودگاه، چابهار بهعنوان یکی از مهمترین مراکز تجاری و صنعتی در جنوب ایران شناخته شده است.