آموزش عالی کشور بعد از انقلاب رشد زیادی داشته؛ بهطوری که تعداد دانشجویان از ۱۷۵هزار نفر در قبل از انقلاب به حدود ۳میلیون و ۵۰۰هزار نفر در سال ۱۴۰۲ رسیده است. رشد زیاد کمّی همراه با حفظ کیفیت تحصیلات دانشگاهی نبوده است، ولی حضور جوانان در فضای دانشگاهی و مطالعه دروس دانشگاهی حتی با کیفیت پایین موجب رشد فکری و اجتماعی آنها میشود و از این جهت بهتر از وقتی است که به دانشگاه نروند. بهرغم افزایش تعداد دانشجویان و فارغالتحصیلان دانشگاهی، سازمانهای دولتی و مجلس از ضعف نیروی کارشناسی باکیفیت رنج میبرند. چطور ممکن است که آموزش عالی کشور چنین گسترش یابد و حکمرانی کشور از ضعف توان کارشناسی رنج ببرد.