علی صادقی همدانی

خصوصی‌‌‌سازی، در غیاب دموکراسی اقتصادی، اغلب به نسخه‌‌‌ای ناتمام و واژگونه از توسعه بدل می‌شود؛ نسخه‌‌‌ای که به جای توانمندسازی جامعه، به تمرکز ثروت در دست گروهی معدود می‌‌‌انجامد و سرمایه اجتماعی را فرسایش می‌دهد. تجربه ایران در خصوصی‌‌‌سازی، در دو دهه گذشته، نشان داده است که بدون شفافیت، پاسخ‌‌‌گویی و مشارکت واقعی کارآفرینان و مردم، انتقال مالکیت نه به بهبود کارآیی می‌‌‌انجامد و نه به عدالت.