والیبال پس از مدتها باعث امیدواری شد
معجزه خارجی
حیف شد!
پس از شکست سه بر صفر مقابل فرانسه، تیم ملی والیبال ایران عملا شانس صعود به مرحله بعدی لیگ ملت‌ها را از دست داده بود. اما مجموعه‌ای از نتایج غیرمنتظره در بازی‌های سایر تیم‌ها، بار دیگر روزنه‌ای از امید را پیش روی شاگردان روبرتو پیاتزا گشود. از ساعات ابتدایی صبح یکشنبه به وقت ایران، رقبا یکی پس از دیگری لغزیدند. ابتدا آلمان مغلوب برزیل شد، سپس ژاپن آمریکا را شکست داد و در ادامه کانادا با پیروزی ۳ بر ۱ برابر اوکراین، یک بار دیگر ایران را به معادله صعود بازگرداند. تیم ملی ایران که ناگهان خود را در آستانه یک بازگشت تاریخی می‌دید، انگیزه‌ای مضاعف یافت.
ملی‌پوشان با نمایشی کم نقص مقابل بلغارستان، در کوتاه‌ترین زمان ممکن به پیروزی رسیدند؛ تیمی که یک روز قبل لهستان میزبان قدرتمند بازی‌ها را شکست داده بود اما اسیر انگیزه عجیب ایرانی‌ها شد. پس از آن بود که همه‌چیز به دیدار حساس اسلوونی و صربستان وابسته شد. برای تکمیل رویای صعود، تنها یک برد از سوی صرب‌ها کافی بود؛ بردی که می‌توانست معجزه نیمه‌کاره ایران را به واقعیت تبدیل کند.
اما در پایان نبردی نزدیک و پراسترس، اسلوونی با پیروزی ۳بر۲ جشن صعود را برپا کرد و تیم ملی با تمام تلاشش، از رسیدن به دور نهایی بازماند. این حذف تلخ و دردناک بود اما اگر بتوان از آن درس گرفت، می‌تواند تبدیل به نقطه عطف والیبال کشور شود. شکست‌های نزدیک مقابل تیم‌هایی مانند آمریکا، لهستان، آلمان و حتی اسلوونی، بازی‌هایی بودند که ایران می‌توانست برنده آنها باشد.
اما بی‌دقتی در لحظات حساس، اشتباهات فردی و گاهی کم‌تجربگی باعث شد نتایج به سود حریفان رقم بخورد. آنچه در این رقابت‌ها به دست آمد نه یک ناکامی که تجربه‌ای گران‌قیمت بود؛ برای ساختن تیمی قدرتمندتر، منسجم‌تر و مصمم‌تر در مسیر رقابت‌های آینده.
اثر سرمربی
تیم ملی با حضور در رتبه هشتم لیگ ملت‌ها، از حضور در جمع هشت تیم برتر بازماند چرا که پیش از این چین به عنوان میزبان جواز حضور در یک چهارم نهایی را به دست آورده بود. اما همانطور که اشاره کردیم، نکته‌ای که طرفداران والیبال را به آینده امیدوار می‌کند پیشرفت فوق‌العاده تیم جوانی است که روبرتو پیاتزا گرد آورده. در دوره پیش با بهروز عطایی، ایران با تکیه بر جایگاه پانزدهم تنها ترکیه را پایین‌تر از خود در جدول می‌دید اما به لطف انقلابی که سرمربی جدید ایتالیایی انجام داد، بار دیگر ذهنیت تلاش و روحیه برد به کالبد بازیکنان بازگشته و این موضوع به وضوح قابل مشاهده است.
شاید اکنون زمان حسرت خوردن باشد در دورانی که نسل طلایی والیبال تورنمنت‌های آخر خودشان را سپری می‌کردند، از حضور یک سرمربی سرشناس خارجی محروم بودیم تا اینگونه همه‌چیز نابود نشود و برای دوباره ساختنش، زمان و هزینه صرف شود. بازگشت والیبال به روزهای خوب، این نکته را به ذهن متبادر می‌کند که از پتانسیل امثال پیاتزا برای پیشرفت بازیکنان ایرانی استفاده کنیم و فرقی ندارد که مورد بحث، چه رشته ورزشی باشد.
مردم به قدری از نمایش تیم ملی در لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ غافلگیر شده‌اند که از روز گذشته بحث بر سر این است نسخه به سرانجام رسیده والیبال یعنی تکیه بر دانش سرمربی خارجی را در فوتبال هم پیاده کنیم. شاید اینگونه جلوگیری از آبروریزی احتمالی که هیچ، حتی به یک معجزه در جام جهانی ۲۰۲۶ آمریکا رسیدیم!
