اخبار تاريخ و اقتصاد روزنامه شماره ۶۲۲۳

درآمد سرشار نفتی ایران در دهه۱۳۵۰ عمدتا صرف رشد اقتصاد حکومتی شد. نرخ تورم طی برنامه پنجم به ۱۵.۷درصد رسید که بخشی ناشی از تورم کشورهای توسعه‌‌یافته پس از شوک نفتی بود؛ اما علت اصلی دوبرابر کردن ناگهانی هزینه‌های حکومت بود. تورم سال۱۳۵۶ (سال آخر برنامه پنجم) به ۲۴.۹درصد رسید. نرخ رشد اقتصادی در برنامه ششم به ۷.۶درصد افت کرد که نصف رشد برنامه چهارم بود. شاخص هزینه زندگی از عدد۱۰۰ در سال۱۳۴۹ به عدد۱۲۶ در سال۱۳۵۳، ۱۶۰ در سال۱۳۵۴ و نهایتا ۱۹۰ در سال۱۳۵۵ رسید. به گزارش اکونومیست (سال۱۳۵۵)، هزینه مسکن یک خانوار طبقه متوسط طی دوره پنج ساله ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵ حدود ۳۰۰درصد افزایش داشت و هزینه مسکن معادل ۵۰درصد درآمد یک خانوار بود. این وضعیت مهلک در دوره فوران پترودلار رخ داد. درآمدهای نفتی ایران از ۴۳۷میلیون دلار در سال۱۳۴۲ به ۲۰میلیارد دلار در سال۱۳۵۷ رسیده بود.

کار درس و مشق مرتب بود؛ ولی من در ضمن، با بعضی از دانشجویانم در بارها و قهوه‌خانه‌ها می‌نشستیم و از این در و آن در سخن می‌گفتیم. گفت‌وگوها پیرامون شعر، مسائل روشنفکری و اوضاع سیاسی- اجتماعی دور می‌زد. من به یاد ندارم با دانشجویی آشنا شده باشم که هوادار رژیم موجود باشد.

دکتر حاتم قادری اخیرا طی گفت‌وگویی با اندیشه پویا (شماره ۹۳) گفته‌اند: «من هم در جوانی متاثر از مصدق بودم، ولی هر چه گذشت احساس کردم مصدق اگرچه برای ایران آمال بزرگی داشت، ولی بیشتر درگیر خودش و اعتبار خودش بود. شخصیت‌هایی مثل مصدق که درگیر اعتبار خودشان می‌شوند، گاه منافع و مصلحت‌های ملی را قربانی اعتبار خودشان می‌کنند. مصدق وقتی در آمریکا بود می‌توانست برخی پیشنهادها را قبول کند، ولی نگران بود که وقتی به ایران برمی‌گردد متهم به سازش شود و اعتبارش زیر سوال رود.»